Kinderarmoede, weg ermee!
De titel klinkt als een verkiezingsslogan, helaas hebben we die nergens gehoord. Nochtans berekende de Leuvense
professor Wim Van Lancker, volgens een artikel in De Standaard van 28 mei, dat het risico op kinderarmoede in Vlaanderen met 35% kan verminderd worden, zonder extra geld. Vooral dat laatste zou politici als muziek in de oren moeten klinken.
De oplossing ligt volgens de Leuvense studie in een andere toekenning van het zogenaamde Groeipakket (het vroegere kindergeld). In plaats van een hoog vast bedrag voor alle kinderen en een beperkte sociale bijdrage voor wie het echt nodig heeft, pleit hij voor een lager vast bedrag en een hogere sociale bijdrage die geleidelijk zakt, in functie van inkomen en aantal kinderen. In wezen is dat de logica zelve. Want laten we eerlijk zijn: voor tweeverdieners met één of twee kinderen, die maandelijks netto 6000 euro of meer verdienen, is een paar honderd euro extra een habbekrats.
Toch pleit Van Lancker ervoor om ook voor welgestelde gezinnen een minimumbedrag te behouden. We zijn met zijn allen nu eenmaal nogal afgunstig van aard en er zou weinig draagvlak zijn voor een kinderbijslag die enkel toegekend wordt aan wie het echt nodig heeft. Op basis van partijprogramma’s die net de sociale uitkeringen viseren, is er trouwens niet echt veel hoop dat het voorstel van Van Lancker ook daadwerkelijk omgezet wordt in beleid.
Misschien is het wel nuttiger om ook welgestelde mensen erop te wijzen welke voordelen ze zélf halen uit een beperking van de kinderarmoede. Kinderen die opgroeien in armoede, hebben als volwassene een zwakkere gezondheid, zijn vaker werkloos, kampen vaker met psychische problemen en komen zelfs vaker in aanraking met het gerecht. Met andere woorden: als we kinderarmoede aanpakken, kunnen we op termijn vanzelf besparen op sociale zekerheid, gezondheidszorg en justitie. Meer nog: het maakt de maatschappij leefbaarder en aangenamer. Wil niet iedereen dat bedelaars en verloederde huizen uit het straatbeeld verdwijnen?
Armoede bestrijden is dus in feite een soort belegging, met rendement op lange termijn. Het is jammer dat de politiek zelden aan langetermijnplanning doet. Hopelijk vormt de aanpak van kinderarmoede dit keer een uitzondering.